Абрадавая ўрачыстасць «Дажынкі» — старадаўняе свята ў гонар заканчэння жніва і апошняга снапа. Як жа адзначалі яго ў даўнія часы?
У апошні дзень жніва родныя і блізкія сям’і, якая працуе на зямлі, накіроўваліся на поле. Галоўная жанчына выходзіла ў цэнтр, прызначала кожнаму сваё месца. Гаспадару ж адводзілася іншая роля — яго на полі абмывалі вадой. Лічылася, што такім чынам праводзілася ачышчэнне, загартоўваліся яго сілы на наступны год.
Дарэчы, апошні дажыначны сноп на сваім полі кожная жняя жала моўчкі. Таму гэты сноп часам звалі маўчальным.
Апошні сноп урачыста неслі ў хату гаспадара і на час святочнай вячэры ставілі на покуці. Потым адносілі ў гумно. Часта такі сноп называлі Жытняй Бабай. Напрыклад, на Капыльшчыне апошні сноп заносілі ў хату да хворых, цяжарных жанчын, маладзіц, якія сёлета выйшлі замуж. У адказ яны прапаноўвалі гасцям хлеб і гарэлку.
Дзякуючы такой «барадзе» дзяўчаты варажылі падчас «Дажынак» на суджанага. Садзіліся вакол «барады» і глядзелі, да каго і хто адтуль выпаўзе. Калі чарвячок, ды яшчэ касматы, лічылася, што трэба чакаць багатага мужа. Калі ж маленькі жучок — муж будзе бедны. А калі выбежыць павучок, то ісці дзяўчыне замуж за ўдаўца.